"Bak bu benim babam.."
Bazı kadınlar vardır, daha çocukken "Ben büyüyünce anne olacağım. " der. Ve aradan yıllar geçer, büyürler, anne olurlar. Kimisi mutlu kimisi mutsuz, alınyazısı ne ise… Akıl sınırlarımı zorlasam bile, anne olmayı kendime yakıştıramıyorum. Acı çeken binlerce çocuk olmasına rağmen, anne olup bu acıyı görmezden gelmeye korkuyorum belki de. Üstelik anne olacak kadar sorumlu ve akıllı birisi değilim. Peki annelik illa kan bağı ile yaşanması gereken yüce bir duygu mu? "BAK BU BENİM BABAM! " diyen bu masumun hayallerine el uzatsam, babasının gözünü ardında bırakmasam… Yine de anne olamaz mıyım ? Peki neden? Akıl sınırlarımı zorlamama rağmen hayallerimde dahi bu duyguyu yaşayamamak neden? Bu masumların yeryüzündeki ahı mıdır zihnimi zimmetleyen? Çok mu umarsızız? Çok mu materyalistiz? Evet , çok acımasızız. Onların acılarına el uzatamayacak kadar da aciz… Ben çoğu zaman kendimi affet miyorum, peki siz?
Ayşenaz Çimen
