Bu ülkenin şarkısı türküsü var. Nihavent makamında acem aşıran makamında şarkıları var.
Çok çok büyük bir ocağı var. O da asker ocağıdır. En büyük asker bizim askerimiz var. Davulu zurnası var.
Dadaşı var, Konargöçer Sarı Keçili Yörüğü var. Çerkez Lazı Beydili Salur Avşar Kınık Çepni Türkmen boyları var.
Uzun havası, barı halayı var. Bu ülkenin gakkoşlar diyarı var. Harran Ovası, Çukur Ovası, Konya Ovası Menderes Havzası var. Karamanın Koyunu, akıllı dost kangal çoban köpeği var. Üstüne üstük de “Sür Deveyi Yokuşa Amman” diden düşmeyen türküsü var.
Bu ülkenin orta şekerli kahvesi var.
Orta yere bağıranı var – “Etliekmek Kebap, aile yerimiz üst kattadır. Ayran ver boş al.”
Demli bir bardak çay, yanında küncülü simidi var. Gelin havası, kına gecesi var. Çayda çırası Aydın Havası var.
Bu ülkenin bir kültürü, bir uygarlığı var. Çanakkale geçilmez türküsü var.
Yörüğün dilinden; Yörüğün nefesinin sesinin güzelliğini ve tadını bilenler insanları var.
Hal böyle iken, kaybolmayan kültürün asaleti özünde saklıdır diyebilen dalağı dışında, kalemi kuvvetli yazarçizeri var.
Bu ülkenin yöresel şivesi var. Yemek kültürü var. Bu ülkede şarkıların, türkülerin, şiirlerin ezgilerin dili var.
Kışın kar kıyamette söylenen “Sıkıysa çık gel” lafı var.
Halk ozanları, halk âşıkları var. Bu ülkenin bir korosu var. Yere düşmeyen bayrağı marşı var.
– “Paran kadar konuşursun” dedi birinci adam.
– “Öyle ya” dedi ikinci adam; “zenginsen bütün ülke dinler; fakirsen anandan başkası duymaz.”
Üçüncü adam imdada yetişti.
-“Paranın değil zekânın elverdiği kadar konuşursun” dedi, sonra ekledi. “Zekâ; zengini ve fakiri eşitler. Zira zengininde fakirinde söylediği karşısındakinin anlayabildiği kadardır. Farkı yaratan zekâdır.”
-“Ağızdan çıkan sözler gözükmez, onun için önünde daima müsvedde kâğıt olmalı.”
-“Çocukken ilk saatimizi kolumuza ısırarak yapardık, sanki o zamandan bilmiyor musun zamanın canımızı yakacağını.”
Bu ülkenin yazılacak çok çok şeyi var. Seviyorum seni Taşeli.
Şerafettin Güç
